De Tibetaanse (be) zorg (dheid)
Door: Jorieke
Blijf op de hoogte en volg Jorieke
06 Februari 2009 | India, New Delhi
Tashi delek,
Poeh, er is weer van alles gebeurd. Laat ik maar bij het begin beginnen.
Dinsdag ben ik met Nyinge naar Mysore, de dichtstbijzijnde grote stad, vertrokken. Nyinge is mijn vertaalster/assistente; dagelijks helpt ze me met informanten vinden en vertaalt waar nodig (er zijn helaas niet heel veel Tibetanen die goed Engels kunnen). Ik had haar twee weken opgeduikeld toen ik een interview met haar deed en ze me vertelde dat ze zich doodverveelde (ze zorgt een paar maanden voor haar moeder die een beroerte heeft gehad). We kunnen het erg goed met elkaar vinden; toen ik een paar dagen later voor haar en mijn gastouders hutspot en wentelteefjes ging maken, vond ze dat we samen een NGO in Afrika mesten oprichten. Ze vindt namelijk dat de kinderen in Afrika haar hulp beter kunnen gebruiken dan hier (hm..).
Het plan was om in Mysore twee nachten te verblijven en daarna door te reizen naar Bangalore voor drie nachten. Ik had er erg veel zin in. Naast dat we wat studentes en werkende vrouwen zouden interviewen, keek ik ernaar uit om de toerist uit te hangen en wat feestjes langs te gaan.
Het plan viel in het water. Op dinsdag heb ik een paar studentes geïnterviewd, maar tijdens een interview op woensdag viel ik bijna flauw. Eenmaal teruggekomen in het hotel werden we allebei ziek. We zijn die dag nauwelijks ons bed meer uit gekomen. Al na een uur vond Nyinge dat we niet meer naar Bangalore moesten gaan. Ze had zo’n 6 keer met haar vader gebeld, die er op stond dat we terug zouden komen. Ik had zoiets van: What the..? Ik begreep niet wat haar vader erover had te zeggen en waarom hij zo bezorgd was (as if we were dying, na een uur al), daarnaast was ik zeker van mijn zaak dat het de volgende dag over zou zijn. Een kleine voedselvergiftiging, so what? Ik bedoel maar, onze lichaampjes probeerden alleen maar wat organen er uit te werken, dat is alles! Maar het ging niet beter. Dus toen zijn we op donderdag teruggekeerd naar Bylakuppe. Heel spijtig vond ik dat; ik had zo’n mooi schema gemaakt (van Mysore naar Bangalore, waar ik een meisje zou vinden die ik voor m’n film kon gebruiken en terug in Byla switchen van gastgezin) en ik was zo blij om even uit het dorp te zijn.
Achteraf gezien was dit de beste keuze geweest. Vannacht werd ik ineens weer heel ziek en toen Yangchen wakker werd van mijn gerommel, stond ze erop dat ik naar het ziekenhuis ging (Hallo, het is 3 uur ’s nachts, laat me gewoon even liggen!). Maar Yangchen kon niet goed meer slapen en bracht me thee en bananen en wat al niet meer. Ik beloofde haar toen dat ik ’s morgens na het ontbijt naar het ziekenhuis zou gaan. En dat deed ik. Pema bracht me met de auto en al snel vond de dokter dat ik 4 injecties en twee soorten pillen moest hebben (Gaan we weer, dacht ik. Waarom moeten buitenlanders altijd medicatie voor 3 krijgen?). Eén injectie was zo’n glucose-zak, waardoor ik twee uur in het ziekenhuis moest verblijven. Een ander kreeg ik in m’n bil en de andere twee gingen via de glucose. Ik kan me niet veel meer herinneren, behalve een bezoekje van Nyinge (die wel weer fit was) en dat ik naderhand niet meer in een rechte lijn kon lopen, mijn ogen niet open kon houden en ik een brede glimlach op m’n gezicht had. Tjonge, wat was ik high…
Ik kwam thuis en wist niet wat ik moest voelen. Ik stond te springen van de hoeveelheid suiker maar was doodop. Maar nu het gaat weer oké, ik voel me best prima zelfs.
En ook tegenslag heeft weer zijn voordelen. Ik heb nu van dichtbij mogen meemaken de (over)bescherming en de (over)bezorgdheid die men voor zijn kinderen heeft. Ik had al eerder het idee dat deze waarden de grootste struikelblok is voor mij als onderzoeker. Het is namelijk erg moeilijk om met jonge meisjes openlijk te kletsen over liefde, huwelijk, man-vrouwrelatie en de cultuursverandering . Nu weet ik waarom, het is de opvoeding. Familie en school is het enige wat ze meemaken. Zelfs buiten Byla is dat zo. Toen ik de universiteitsmeisjes uit Mysore vroeg of ze wel eens gingen shoppen, of naar de bios of een feestje; keken ze me vreemd aan. “Als we al vrije tijd hebben, dan spenderen we dat in Byla met onze families!”. En Indiase vrienden? Nee hoor, ook niet. Ook al wonen ze in Indiase hostels, de Tibetaanse meisjes zonderen zich af door met elkaar de kamer te delen. Andersom geldt ook: ze worden afgezonderd omdat ze niet de lokale taal (Kannada) spreken.
En zo leer je weer wat over jezelf. Hoe onafhankelijk je eigenlijk bent. Toen ik bijna flauwviel, schrok Nyinge heel erg. Ze vroeg me: Moet ik Yangchen bellen? Of het ziekenhuis? Of Tashi? Ik kon alleen maar zeggen: Waarom? Waarom zou ik die moeten spreken? Ik moet gewoon even liggen…
Begrijp me niet verkeerd, de eerste keren dat haar vader haar belde, voelde ik een soort jaloezie de kop opsteken. Maar na 6 keer bellen dacht ik alleen nog maar: Wat ben ik toch gelukkig met het kunnen doen van m’n eigen ding..!
Liefs aan jullie allen, hope you're all well (pff, nog even en ik kan geen Nederlands meer..).
Poeh, er is weer van alles gebeurd. Laat ik maar bij het begin beginnen.
Dinsdag ben ik met Nyinge naar Mysore, de dichtstbijzijnde grote stad, vertrokken. Nyinge is mijn vertaalster/assistente; dagelijks helpt ze me met informanten vinden en vertaalt waar nodig (er zijn helaas niet heel veel Tibetanen die goed Engels kunnen). Ik had haar twee weken opgeduikeld toen ik een interview met haar deed en ze me vertelde dat ze zich doodverveelde (ze zorgt een paar maanden voor haar moeder die een beroerte heeft gehad). We kunnen het erg goed met elkaar vinden; toen ik een paar dagen later voor haar en mijn gastouders hutspot en wentelteefjes ging maken, vond ze dat we samen een NGO in Afrika mesten oprichten. Ze vindt namelijk dat de kinderen in Afrika haar hulp beter kunnen gebruiken dan hier (hm..).
Het plan was om in Mysore twee nachten te verblijven en daarna door te reizen naar Bangalore voor drie nachten. Ik had er erg veel zin in. Naast dat we wat studentes en werkende vrouwen zouden interviewen, keek ik ernaar uit om de toerist uit te hangen en wat feestjes langs te gaan.
Het plan viel in het water. Op dinsdag heb ik een paar studentes geïnterviewd, maar tijdens een interview op woensdag viel ik bijna flauw. Eenmaal teruggekomen in het hotel werden we allebei ziek. We zijn die dag nauwelijks ons bed meer uit gekomen. Al na een uur vond Nyinge dat we niet meer naar Bangalore moesten gaan. Ze had zo’n 6 keer met haar vader gebeld, die er op stond dat we terug zouden komen. Ik had zoiets van: What the..? Ik begreep niet wat haar vader erover had te zeggen en waarom hij zo bezorgd was (as if we were dying, na een uur al), daarnaast was ik zeker van mijn zaak dat het de volgende dag over zou zijn. Een kleine voedselvergiftiging, so what? Ik bedoel maar, onze lichaampjes probeerden alleen maar wat organen er uit te werken, dat is alles! Maar het ging niet beter. Dus toen zijn we op donderdag teruggekeerd naar Bylakuppe. Heel spijtig vond ik dat; ik had zo’n mooi schema gemaakt (van Mysore naar Bangalore, waar ik een meisje zou vinden die ik voor m’n film kon gebruiken en terug in Byla switchen van gastgezin) en ik was zo blij om even uit het dorp te zijn.
Achteraf gezien was dit de beste keuze geweest. Vannacht werd ik ineens weer heel ziek en toen Yangchen wakker werd van mijn gerommel, stond ze erop dat ik naar het ziekenhuis ging (Hallo, het is 3 uur ’s nachts, laat me gewoon even liggen!). Maar Yangchen kon niet goed meer slapen en bracht me thee en bananen en wat al niet meer. Ik beloofde haar toen dat ik ’s morgens na het ontbijt naar het ziekenhuis zou gaan. En dat deed ik. Pema bracht me met de auto en al snel vond de dokter dat ik 4 injecties en twee soorten pillen moest hebben (Gaan we weer, dacht ik. Waarom moeten buitenlanders altijd medicatie voor 3 krijgen?). Eén injectie was zo’n glucose-zak, waardoor ik twee uur in het ziekenhuis moest verblijven. Een ander kreeg ik in m’n bil en de andere twee gingen via de glucose. Ik kan me niet veel meer herinneren, behalve een bezoekje van Nyinge (die wel weer fit was) en dat ik naderhand niet meer in een rechte lijn kon lopen, mijn ogen niet open kon houden en ik een brede glimlach op m’n gezicht had. Tjonge, wat was ik high…
Ik kwam thuis en wist niet wat ik moest voelen. Ik stond te springen van de hoeveelheid suiker maar was doodop. Maar nu het gaat weer oké, ik voel me best prima zelfs.
En ook tegenslag heeft weer zijn voordelen. Ik heb nu van dichtbij mogen meemaken de (over)bescherming en de (over)bezorgdheid die men voor zijn kinderen heeft. Ik had al eerder het idee dat deze waarden de grootste struikelblok is voor mij als onderzoeker. Het is namelijk erg moeilijk om met jonge meisjes openlijk te kletsen over liefde, huwelijk, man-vrouwrelatie en de cultuursverandering . Nu weet ik waarom, het is de opvoeding. Familie en school is het enige wat ze meemaken. Zelfs buiten Byla is dat zo. Toen ik de universiteitsmeisjes uit Mysore vroeg of ze wel eens gingen shoppen, of naar de bios of een feestje; keken ze me vreemd aan. “Als we al vrije tijd hebben, dan spenderen we dat in Byla met onze families!”. En Indiase vrienden? Nee hoor, ook niet. Ook al wonen ze in Indiase hostels, de Tibetaanse meisjes zonderen zich af door met elkaar de kamer te delen. Andersom geldt ook: ze worden afgezonderd omdat ze niet de lokale taal (Kannada) spreken.
En zo leer je weer wat over jezelf. Hoe onafhankelijk je eigenlijk bent. Toen ik bijna flauwviel, schrok Nyinge heel erg. Ze vroeg me: Moet ik Yangchen bellen? Of het ziekenhuis? Of Tashi? Ik kon alleen maar zeggen: Waarom? Waarom zou ik die moeten spreken? Ik moet gewoon even liggen…
Begrijp me niet verkeerd, de eerste keren dat haar vader haar belde, voelde ik een soort jaloezie de kop opsteken. Maar na 6 keer bellen dacht ik alleen nog maar: Wat ben ik toch gelukkig met het kunnen doen van m’n eigen ding..!
Liefs aan jullie allen, hope you're all well (pff, nog even en ik kan geen Nederlands meer..).
-
06 Februari 2009 - 10:34
Marijke:
Toch naar ziek worden op vakantie! Beterschap! -
06 Februari 2009 - 10:36
Marijke:
ps. nou ja, vakantie.. onderzoek en tussendoortrip ;) -
06 Februari 2009 - 11:25
Anna:
Jootje toch! Zelfs naar het ziekenhuis..poe hee. Ach, heb je dat daar tenminste ook van binnen kunnen bekijken ;) Gelukkig dat je je nu weer okee voelt. Take care hè! Dikke knuffel x x -
06 Februari 2009 - 12:10
Elske:
Joriekie een beetje zielie :-( Je bent wel een echte bikkel zeg! Maar je moet wel een beetje rustig aan doen om helemaal beter te worden hoor!
heel veel beterschapskusjes! -
06 Februari 2009 - 14:12
Rino:
Ha Joriek,
Gelukkig dat het nu weer beter gaat. Was je niet bang dat ze je allerlei medicijnen met rare bijwerkingen zouden geven? Je hebt nu in ieder geval wel meer inzicht in de cultuur/samenleving van tibetanen!
Take care! -
06 Februari 2009 - 14:13
Rino:
Haha, de site wil niet dat ik 'in ieder geval' afkort, 'om spam tegen te gaan zijn typische spamwoorden niet toegestaan' -
07 Februari 2009 - 10:51
Paula:
Heej Joriekie!
Tja, hoort er wel weer een beetje bij he, een bezoekje aan het ziekenhuis ;)
Lijkt me echt verstikkend om zo te moeten leven, met een vader die 6x per dag belt...
Succes nog met je interviews en beterschap meis!
kus -
12 Februari 2009 - 15:38
Sioe-Lie:
Hey Joriekje!
Gelukkig gaat het nu weer wat beter! Tsja, in zulke landen houden ze nu eenmaal van medicijnen, m'n tante in Indo is ook dokter en patienten nemen daar geen genoegen met "neem even rust en kom over drie weken terug als het niet over is" Maar ik hoop dat het wel een beetje gaat met je onderzoek als het zo moeilijk praten is met die meisjes... Je ziet in ieder geval genoeg leuke dingen!!
Kusjes, Sioe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
