Op de helft!

Hoi lieve allemaal,

Op de helft van mijn trip… De zes weken zijn voorbij gevlogen! En iedere dag wordt het weer iets meer bijzonder.

Na mijn ziekenhuisbezoek van vorige week vrijdag heb ik nog zo’n 2 dagen vlak gelegen. Ik had én totaal geen energie door waarschijnlijk de antibiotica én ik bleef me misselijk voelen (zo’n eigenaardige misselijkheid die net niet erg genoeg is om te kunnen overgeven).

Vorige maandag heb ik een erg mooie dag gehad en heb zo mijn spaarzame tijd in kunnen halen. Ik ging met Nyinge naar familie van haar in kamp 11, een afgelegen plek pal naast de jungle. Met haar neef die al een jaar ziek is en nog steeds aan het bijkomen is van zijn tb, gingen we een wandeling door de jungle maken. Nyinge was erg bang voor cobra’s, want ja, als je die tegen komt, kan niks je meer helpen. Ik was alleen maar gefixeerd op het zien van olifanten, tijgers en jakhalzen, maar het mocht niet baten. Niet eens een kleine slangetje of een mangoose hebben we mogen aanschouwen.
De rest van de dag hebben we doorgebracht met een interview met een oud vrouwtje en een meisje, en met veel eten en kletsen. Met de neef van Nyinge kon ik erg goed opschieten. Het bleek dat hij vroeger een enorme vechtersbaas was (de lokale politie heeft hem regelmatig met een mes bewerkt) maar doordat hij bijna dood was heeft hij een soort van licht gezien. Hij wilt graag monnik worden maar dat mag niet van zijn vader, want als enige zoon moet hij in het ouderlijk huis komen wonen met zijn vrouw en kinderen. Ik vind het erg zuur voor hem, want ook al draagt hij geen pij; hij ís een monnik, dat zie je meteen. De kennis, de vaardigheden (hij mediteert veel) en de compassie en liefde die hij toont; hij zou het ver kunnen schoppen.

Toen ik bij schemering thuiskwam, bleek dat ik alleen groot geld had en ik dus de riksja niet kon betalen. Toevallig liep toen Andy langs, een Canadese fotograaf en boeddhist die in Brugge woont. Dit is een apart verhaal, want dit is de man van wie ik wist dat ik hem vroeg of laat zou ontmoeten. Heb je ook wel eens zo’n momentje dat je iets gewoon weet zonder dat je het werkelijk kán weten? Deze Andy zat in hetzelfde vliegtuig als ik. We hadden niet gepraat en hij zag er uit als een normale toerist, maar toch wist ik dat ik hem weer zou zien. En toen Tashi me 2 weken geleden vroeg of ik meewilde sightsee-en met hem en een Belgische fotograaf, wist ik dat het dezelfde persoon was (nog steeds had ik hem niet wedergezien en wist ik niks van deze man). Dat is uiteindelijk nooit doorgegaan omdat Tashi plotseling naar Bangalore moest. Maar op deze maandagavond bracht het lot ons tot ‘de ontmoeting’ en heeft hij me uit de brand geholpen om de riksja te betalen, waarop ik hem had uitgenodigd voor een diner bij mijn gastgezin.

Dinsdag heb ik eindelijk mijn trip naar Bangalore gemaakt. Ik ging met Sonam, het zusje van mijn assistente Nyinge, heen omdat zij een vriendin zou opzoeken. De bijzondere ontmoetingen hielden maar niet op: in de bus naar Mysore zat ik naast burka-meisje Tabu (haha, wat hebben veel mensen toch toepasselijke namen hier!), die vertelde dat ze een business-opleiding doet maar wel daarna uitgehuwelijkt zou worden, en dus gedoemd zou zijn tot het huishouden. Heel mooi dat ze een opleiding mag volgen, maar what’s the point of doing it? En toen in de trein naar Bangalore zaten we bij een groep militanten die –heel schattig- omste beurt een liedje gingen zingen. Ik zat naast de majoor, een vreselijk betweterige man die geen nut zag in mijn onderzoek maar alleen in de social security van de Tibetanen (niet gek ook, veiligheid betekent alles voor zo´n legerfiguur).

Eenmaal in Bangalore bracht Sonam´s vriendin en haar chauffeur me naar de Tibetan Youth Hostel. Ik heb daar twee nachten doorgebracht en interviews gedaan met meisjes en jongens. De vertaling van ´Hij is mijn vriendje´ blijkt te zijn `He is my owner´, wat goed de man-vrouwverhouding weergeeft…
Ook heb ik een meisje gevonden die mee gaat werken aan mijn documentaire, samen met haar grootmoeder (morgen ga ik voor de eerste keer de grootmoeder filmen als ze de koeien melkt).Erg vruchtbare dagen dus. Ik heb trouwens ook nog wat geshopt, in zo´n enorm shopping mall zoals in The White Tiger (ik denk vaak aan het boek, zoveel dingen kloppen! Plus dat het boek hier erg populair is en mensen verontrust, want zoveel Tibetanen hebben een Indier in dienst als tuinman, afwasser, erfveger of chauffeur. Dus bedankt jongens voor het geven van het boek!), en heb ik een LEE-broek bemachtigd voor maar 30 E!

En toen was het vrijdag en ben ik van gastgezin gewisseld. Bij Pema en Yangchen was het heel fijn, maar vernieuwing en variatie is nodig, vooral voor een onderzoeker… ;) Ik zit nu in kamp 5 (d´as ver weg van het centrum) bij Tsompa, een meisje van de office en haar zus en ouders. Het is een wat primitiever huis, dat wil zeggen dat de wc een gat in de grond is en ze geen warm water hebben. Ik heb een eigen kamer, echter weinig privacy; iedereen loopt overal. Toch vermaak ik me al prima; hoewel de ouders geen Engels kunnen, kan ik met de meiden goed overweg onder het genot van een avondwandeling of Indian Idol of Dance India Dance!
Met de buren kan ik ook erg goed opschieten, ik zit wel eens met ze tv te kijken of armbandjes te maken met het achtjarige buurmeisje (uit NL had ik een sieradensetje meegenomen). Met de buurjongen heb ik vooral goed contact, hij heeft een motor en voert verder geen reet uit, zodat ik hem altijd voor m’n karretje kan spannen voor een trip naar kamp 1 of voor een trip naar de melkende grootmoeder van morgenochtend om 6 uur… Echter heb ik net gehoord dat hij goed is in toeristen oplichten (hij heeft een ‘travel agency’ in Delhi), dus dat wordt waarschijnlijk de laatste keer…

Dat brengt me op m’n laatste puntje van vandaag: Ik word soms zó moe van de mensen hier! Die Tibetanen hebben een sterke scheiding tussen goed en slecht. Zo zijn de mensen die wiet roken slecht (zo’n 10% van de bevolking) en de mensen die geen baan hebben en daardoor ‘dus geen’ verantwoordelijkheidsgevoel, ook (zo’n 20% van de bevolking). En ja je raadt het al, Jorieke kent veel van dit soort figuren. Of naja, eigenlijk voldoe ik gewoonweg aan de statistieken: gisteren maakte ik een lijstje van mensen die ik al zo redelijk goed ken dat ik die altijd kan bellen voor het één of ander en dat zijn er 20, wat betekent dat 7 van hen ‘slecht’ is. En ja, ik had jullie al verteld over de overprotectiveness van deze mensen, dus eigenlijk is het niet nodig meer om hier een woord aan vuil te maken. Het enige wat ik er van wil zeggen is dat ik er zo moe van wordt dat zelfs mensen die ik nooit heb gezien naar me toe komen en me verbieden met bepaalde mensen om te gaan! Het doet me persoonlijk pijn (ze geven me een gevoel van slecht vertrouwen en naïviteit en ik voel me enorm in de gaten gehouden), maar het is ook iets vreselijks van de gemeenschap. Wat een geroddel over en weer hierzo. En heb wat meer vertrouwen in je mensen! Pema vorige week al; hij zei tegen mij dat ik uit de buurt moest blijven van de monniken, omdat je nooit een monnik kan vertrouwen door eventuele seksuele frustraties van gene zijde. Ha, de enige monnik met wie ik omgaan is Hatsjoe en ik verwacht niet dat een monnik na 14 jaar in de leer te zitten mij besluit te bespringen in een klooster waar in elke hoek een monnik te vinden is…
Maar het meest frustrerende nog was toen ik in de auto zat met Pempa, de chauffeur van de office. Hij verbood me om om te gaan met Samgou, de jongen van het momokraampje. En waarom? Omdat hij Nepali is, geen Tibetaan. Omdat hij blowt en hij me aan het blowen zet waarna ik verdoofd raak en hij mijn geld afpakt... Goh, vertel me eens iets nieuws (dit verhaal wordt altijd gegeven). Plus, hoe kan je mensen uitleggen dat blowen in onze samenleving voor velen een ‘dagelijkse gang van zaken’ is (geloof me, ik heb het al meerdere keren geprobeerd)? Ik baalde hier erg van, omdat Samgou misschien wel de persoon is met wie ik het beste kan opschieten. Ik voel me zo thuis bij hem en zijn familie (ik kom daar wel eens een theetje doen of wat eten) en hij is misschien de enige persoon die oprecht en open met me is. Al ons tweede gesprek ging over zijn verslaving; dat hij eerste veel alcohol dronk maar daar wel eens agressief van werd waardoor hij overging op blowen, wat hem alleen maar een gelukkig gevoel geeft, etc. etc. Dus ik weet genoeg over zijn achtergrond om te weten dat hij in Tibetaanse ogen enorm slecht is; het is daarom mijn zaak wat met die kennis te doen. Het grootste probleem hier is dat de mensen erg betweterig en leslezerig zijn. Als ze met een betoog beginnen heb je geen weerwoord, het enige wat je kan doen is gehoorzamend ja knikken. Pff, vrij binnenkort zal de hel bij me losbarsten vrees ik…

Hoop dat het goed met jullie gaat! Kussen!